|
Vijf uur
morgen in Wadi Rum
In de dorre struik zitten starre vogels
De groene tenten,
eenzame getuigen van een sluimerend ontwaken
Ik kan niet meer slapen
wil de hoge zandduin op
de lucht is reeds lauwwarm
Het zachte zand schuift onder me weg
met elke stap zakt mijn voet wat dieper
De grillige rotsen warmen hun massieve ruggen aan de opkomende zon
Haar licht is nog teder, zachtgeel
Ze rijst, tergend langzaam,
zich bewust van haar eigen pracht
Ik klim hoger naar een plek
van waarop ik deze wereld kan aanschouwen
Het afscheid van dit desolate leven valt me reeds zwaar
Een steen nestelt zich in mijn keel
De zon staat reeds hoger
Haar warmte reeds voelbaar
Haar gloed iets heviger
Mijn snikken krampachtiger
mijn tranen onhoudbaar
Voetstappen naderen
De Bedoeïenman
de gitaarspeler uit het nabije woestijndorp
Over zijn wit kleed draagt hij een groen deken
Hij blijft op afstand naar me kijken
Ik zeg: "I'm sorry"
Hij zegt:
"No problem"
Hij neemt me bij de hand,
leidt me hoger de warme duin op
"Geen betere plek om de zon te zien opgaan" zegt hij
Hij komt naast me zitten
kijkt me aan met vriendelijke ogen
De bedoeïen en de westerse vrouw
De vlammende vuurbol maakt zich op om die hele woestijnwereld in zich op te nemen
Zon
Shams
Hij neemt mijn hand, speelt met mijn vingers
legt zijn arm rond mijn schouders
wiegt, troost
De schitterende zon verschroeit het gele zand,
de dorre takken
en hult de oneindige vlakte in een wazig licht
De man verdwijnt zoals hij gekomen is
geruisloos
De woestijn schudt me wakker
koestert
geneest
|
To see a world in a grain of sand
and a heaven in a wild flower
hold infinity in the palm of your hand
and eternity in an hour
William Blake
Deze poëtische impressie werd geschreven op het einde van mijn trektocht door de Wadi Rum, de grote woestijn in Jordanië
in oktober 2004
Karine Opsomer
|
|
